Maakt een kunstenaar kunst voor zichzelf of voor zijn medemensen? Dat is een boeiende vraag en niet iedereen zal deze hetzelfde beantwoorden. Kunst zou je kunnen zien als een vorm van communicatie maar evengoed als solitair gedachtengoed. En waar de ene kunstenaar probeert puur voor zijn eigen plezier onbevangen zijn diepste gevoelens of een boodschap in een kunstwerk te leggen, doet een ander misschien zijn best om in te spelen op wat het publiek aantrekkelijk vindt.

Een 3D-printer is een fascinerend apparaat. Een mechanisch bouwwerk dat slim wordt aangestuurd door software. In wezen vergelijkbaar met een inkjetprinter waarbij het papiertje steeds een beetje zakt zodat de inktlijn steeds hoger wordt. En in plaats van inkt wordt er een plastic draad gesmolten en gespoten. Die plastic draad, filament, kan ABS zijn, maar ook milieuvriendelijker producten zoals Polymelkzuur (PLA) gemaakt uit mais of PETG dat van gerecyclede PET-flessen komt.

Het was in feite de beeldhouwer Auguste Rodin die de dichter Rainer Maria Rilke aanspoorde om te kijken, om écht te kijken. Dat leidde ertoe dat Rilke aandachtig een object observeerde en in de huid kroop om het wezen ervan in een gedicht weer te geven in plaats van zijn persoonlijke emotie te verwoorden. Je zou het empathische dichtkunst kunnen noemen.

Wat geldt voor de vormgeving van een website, geldt in zekere zin ook voor het vormgeven van – whatever – elk ‘ding’. Het weglaten van overbodigheden vergroot het inzicht in het hoe en waarom van iets. De diffuse sluier van argumentloze vormen of kleuren ontneemt ieder zicht op werkelijke eigenschappen.

Op veel websites is het vaak een chaos van beelden. Het doel van die sites is natuurlijk dat de lezer over een bepaald onderwerp wordt geïnformeerd, maar de informatie raakt meer en meer ondergesneeuwd door al dan niet bewegende reclame en andere toeters en bellen. Is het nodig om bezoekers van websites af te leiden met een blokje hier of een bewegend bannertje daar of met een onleesbaar ‘fun’ lettertype?

'Het museum was in 2014 van iedereen', kopte de NRC op 31 december 2014. Het is goed nieuws dat afgelopen jaar 50 musea samen 16,3 miljoen bezoekers trokken, ruim een miljoen meer dan het jaar ervoor. Heeft het kabinet de goede stap gezet door flink te bezuinigen op kunst en cultuur waardoor musea gedwongen worden om aan de weg te timmeren of heeft de bevolking laten zien dat ze kunst wel waardeert? Misschien iets voor een volgend onderzoek.

In 1937 opende in München het Haus der Deutschen Kunst, ontworpen door Paul Ludwig Troost, tot zijn dood in 1934 de hofarchitect van de Führer. Die functie zou daarna voortgezet worden door Albert Speer. Het neo-klassieke, sobere bouwwerk was het eerste gebouw dat representatief was voor het derde rijk en is nu een controversieel herkenningspunt in München, een stad die ook overigens geen gebrek heeft aan imposante gebouwen.

Een tijd geleden zag ik in een museum al eens het schilderij Artistin van Ernst Ludwig Kirchner. Een meisje in een gestreepte outfit, zittend op een sofa. In Museum Ludwig in Keulen kwam ik opnieuw het gestreepte meisje tegen in de tenstoonstelling van de collectie Haubrich, Meisterwerke der Moderne (te zien tot 31 augustus 2013). Het schilderij bleek nu van de hand van Max Pechstein te zijn: Mädchen auf grünem Sofa mit Katze

Fotografie is en blijft een wonderlijk fenomeen. Sinds de digitale mogelijkheden voor iedereen bereikbaar zijn, leggen we aan de lopende band het heden vast om ons verleden te documenteren. Waar we voorheen in de weer moesten met films, ontwikkellaboratoria of in een donkere kamer, kunnen we nu nagenoeg volstaan met een druk op de al dan niet virtuele ontspanknop.

Op een winterse zaterdag maakte ik deze foto in landgoed Amelisweerd. U weet wel, dat schitterende kleine stukje natuur aan de oostkant van Utrecht waar minister Schultz van Haegen ooit en nu minister Cora van Nieuwenhuizen helaas opnieuw een deel van af wil snoepen om de A27 te verbreden.
Maar dit stukje gaat niet over asfalt.

Het is me nog niet gelukt het vernieuwde Stedelijk Museum te bezoeken. Lange rijen buiten én binnen voor de kassa’s. Daarvoor heb ik geen geduld. Afwachten dan maar. Intussen zijn in de media de grafische uitingen te zien waarmee het Stedelijk communiceert. Advertenties in de krant en een website – een huisstijl.

Met het najaar, de voortkabbelende crisis én de kabinetsformatie in het vooruitzicht doe ik een poging de zon vast te houden. Vincent van Gogh was in staat zonnige dagen vast te leggen op het doek. Naast de sombere taferelen van het harde boerenleven bestaat zijn oeuvre uit tal van zonovergoten landschappen. Dit werk genaamd Schoven getuigt daarvan.

Dankzij zakenman en jager Anton Kröller en zijn echtgenote en kunstverzamelaar Helene Müller hebben we in Nederland het schitterende park De Hoge Veluwe met daarin het fraaie museum Kröller-Müller. Het gebouw, de collectie, waaronder behoorlijk wat werken van Van Gogh, en de mooie beeldentuin zijn de moeite van een jaarlijks bezoek waard.

In een crematorium in Amersfoort zag ik dit manshoge houten beeld. Ruw gezaagd uit één stuk boomstam. Er was geen bordje bij met de titel en de naam van de maker.